Marko gaf zijn carrière op voor zijn gezin

Marko Barendregt is vader van drie kinderen en was hoofd ontwikkeling bij een GGZ organisatie. Toch koos hij er voor om zijn carrière op te geven voor zijn gezin. Waarom hij dit deed, hoe hij de zorg en opvoedtaken verdeelt met zijn vrouw en hoe hij het vaderschap ervaart met drie kinderen van 10, 11 en 17 jaar oud lees je in dit interview.

De beste keuze

Ik heb Marko leren kennen via zijn blog Bestemming Buitenlucht, een blog over allerlei uitstapjes en wandelingen in de buitenlucht. Naar aanleiding van zijn blog kwam ik met hem in contact. Hij vertelde mij dat hij vader is van drie kinderen en zijn baan heeft opgezegd om voor zijn kinderen te gaan zorgen. Ik vroeg hem of hij het leuk zou vinden om mee te werken aan een interview over dit onderwerp. Er zijn immers weinig vaders die hun carrière opgeven voor hun gezin. “Ik heb deze keuze bewust gemaakt en krijg er heel veel voor terug. Voor ons is dit de beste keuze, maar dat wil niet zeggen dat het altijd makkelijk is geweest.”

Carrière opgeven

“Ik heb altijd met veel plezier gewerkt in een klein gepassioneerd team. We werkten aan het inzichtelijk maken van resultaten van behandelingen in de geestelijke gezondheidszorg. Op een gegeven moment ging de stichting fuseren met een andere organisatie en zouden we groter worden, maar ook wat bureaucratischer. Ik vroeg me af of ik me daar eigenlijk wel goed bij zou voelen.” Marko vertelt dat hij en zijn vrouw allebei drukke fulltime banen hadden en dat de zorgtaken voor hun drie kinderen steeds zwaarder werden. Die combinatie van twee fulltime werkende ouders en een gezin met drie kinderen ging steeds meer knellen. Ze wilden meer tijd doorbrengen met hun kinderen, maar dat ging eigenlijk niet met twee fulltime banen. Maar je carrière opgeven doe je niet zo maar, ook al is het voor je gezin.

Aandacht en begeleiding

De kinderen van Marko werden groter en hadden meer aandacht en begeleiding nodig. “Mijn twee jongsten kwamen in de bovenbouw van de basisschool. Ze zaten in België op de kinderopvang. Daar werden ze eigenlijk wat te oud voor, maar nog te jong om zelf thuis te komen en huiswerk te gaan maken. Het maken van speelafspraakjes was altijd ingewikkeld. Bovendien was steeds vaker ook vervoer nodig voor allerlei hobby’s en afspraken zoals de orthodontist.” Daarnaast speelde er nog iets mee: de oudste zoon van Marko heeft en progressieve spierziekte. “Dat betekende toch met enige regelmaat voor onderzoek naar het ziekenhuis of de fysiotherapie. Dat alles kost telkens tijd, tijd die we met twee fulltime banen eigenlijk niet hadden.”

Lees ook: Mijn dochter is enig kind en dat blijft zo

Gestopt

Marko en zijn vrouw overwogen om beide minder te gaan werken en zo de zorgtaken te verdelen. “Maar ook gezien de veranderingen op mijn werk waar ik niet heel enthousiast van werd hebben we op een gegeven moment de knoop doorgehakt en besloot ik mijn carrière op te geven voor mijn gezin. We hebben het geluk dat we prima kunnen leven van alleen het salaris van mijn vrouw, dus dat maakte het wel gemakkelijker om die keuze te maken.”

Nieuw ritme

Toen de knoop was doorgehakt voelde het voor het gezin goed. Toch heeft Marko zeker in het begin echt een nieuw ritme moeten vinden. “Ik ben zeker wel een jaar bezig geweest met uitvissen hoe ik een dag moet indelen. Inmiddels hebben we een fijne dagindeling. Voor taken overdag ben ik natuurlijk de aangewezen persoon. Dus ik doe vaker het huis opruimen, stofzuigen, de vaatwasser en natuurlijk de zorg voor de kinderen. Ook zorg ik bijna altijd voor het avondeten en doe doordeweeks de boodschappen. Maar buiten ‘kantooruren’ zijn mijn vrouw en ik beiden in gelijke mate verantwoordelijk en doen we alles samen.”

Geen huisvader maar zorgvader

Spijt dat Marko zijn carrière heeft opgegeven voor zijn gezin heeft hij nooit gehad. “Ik heb mijn oude baan eigenlijk nooit echt gemist. Daarvoor had ik mijn handen vol aan het invullen van mijn nieuwe dagtaak. Concreet betekent dat ik zorg dat ze op tijd op staan, naar school vertrekken, lunch meenemen en ga zo maar door. In de middag vang ik ze weer op als ze thuis komen, hoor hun frustraties aan en zet ze aan het huiswerk. Ik zorg ervoor dat ze naar hun sportclubjes kunnen en ga met ze naar andere afspraken. Ik weet waarom ik deze keus gemaakt heb en wat ik ervoor terug krijg.”

Vijf papadagen per week

Als anderen aan hem vragen wat hij doet, zegt hij dat hij de zorgvader is van zijn gezin. “Huisvader vindt ik niet passend. Dat impliceert dat ik verantwoordelijk ben voor het huishouden. Maar zoals ik het zie ben ik er vooral verantwoordelijk voor dat er iemand beschikbaar is om voor de kinderen te zorgen.” Ik vraag aan Marko hoe hij het vaderschap op dit moment ervaart: “Wat is er leuk aan het hebben van een papadag? Nou, ik heb vijf papadagen per week. Nee, serieus, dat is wel ongeveer hoe ik het ervaar. Ik vind het heerlijk om er voor de kinderen te zijn. Hen proberen een stabiel thuis te geven. Het is ook wel prettig om dat zelfstandig te kunnen doen, zonder een baas die je dag indeelt.”

Meer zelfstandigheid

“Het mooiste van het vaderschap vind ik dat je de kinderen continu ziet veranderen. Eerst zijn het nog kleine afhankelijke baby’s, dan worden ze ouder en gaan meer ontdekken en worden het ondernemende persoontjes. En langzaamaan zie je dat ze eigen gedachtes krijgen. Nu zijn mijn kinderen in de fase dat ze meer en meer zelfstandigheid gaan ervaren. De oudste al heel veel, hij is 17, de jongste begint er net aan met zijn 10 jaar. Als ouder mag je dit groot worden inkaderen. Ze de vrijheid geven die ze nodig hebben maar ook zorgen dat ze de veiligheid hebben om fouten te kunnen maken. Je moet als ouder de verantwoordelijkheid dragen die de kinderen zelf nog niet hebben.”

Traditioneel rollenpatroon

Iets waar Marko soms wel tegen aanloopt in zijn rol als zorgvader is het traditionele rollenpatroon dat nog steeds heerst in onze samenleving. “Ik vind zelf dat onze maatschappij nog best traditioneel is ingericht. Mijn vrouw en ik voelen ons vooral ouders, vader of moeder, dat maakt niet uit. Toen ik nog werkte kreeg ik nooit de vraag hoe ik ouderschap en werk kan combineren. Mijn vrouw krijgt die vragen voortdurend. Toen de kinderen nog naar de opvang gingen, kreeg zij regelmatig te horen dat ze daardoor een slechte moeder zou zijn. Als vader hoor je dat nooit. Dat mijn vrouw werkt en dat ik mijn carrière heb opgegeven voor ons gezin is iets wat niet gebruikelijk is in onze samenleving.”

Lees ook mijn blog: Hoe maak je wandelen met kinderen leuk

Vooroordelen

Dat betekent dat Marco en zijn vrouw nog regelmatig tegen vooroordelen aanlopen: “Als er een kind ziek is, wordt nog steeds vaak mijn vrouw gebeld, terwijl wij duidelijk aangegeven hebben dat ze mij moeten bellen. Daarnaast krijg ik ook vaak appjes van mijn vrouw doorgestuurd over speelafspraakjes van onze kinderen. Zij antwoordt nooit, dat doe ik altijd, maar toch blijft het hardnekkig. Op een of andere reden wordt in onze samenleving de moeder toch altijd als eerste aanspreekpunt gezien.”

Tijd voor jezelf

Al met al is Marko blij met zijn nieuwe rol als zorgvader. Ondanks dat hij veel thuis is, ervaart hij ook dat het soms lastig is om echt tijd voor jezelf te maken. “Ik ben met name thuis en als ik niet oppas ben ik zo maar 24 uur per dag met de kinderen bezig. Tijd voor jezelf dreigt snel in het gedrang te komen. Ik heb ook gewoon recht op weekend. Natuurlijk, zoals alle ouders ben ik ook in het weekend met het gezin bezig. Dat is niet meer dan normaal. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik alleen maar aan het zorgen ben.”

Eigen blog

Marko is uiteindelijk begonnen met zijn eigen blog om echt iets voor zichzelf te doen. “Wat ik na verloop van tijd wel merkte is dat ik meer behoefte had om weer met mijn hoofd te werken. Ik had een academische baan en schreef wetenschappelijke artikelen en vergaderstukken. Dat is ook wel een van de redenen dat ik met mijn blog begonnen ben. Enerzijds is het heerlijk om weer veel regelmatiger te schrijven. Anderzijds komt er nog best veel kijken bij het goed runnen van een blog. Dat alles onder de knie krijgen is op zich al super uitdagend. Tenslotte is mijn blog ook een stok achter de deur om er vaker op uit te gaan. Uitstapjes maken met de kinderen, waar ik over kan schrijven. Maar veel van de wandelingen maak ik ook alleen of samen met de hond. Mijn blog dwingt me zo ook om toch voldoende me-time te nemen”.

Foto gemaakt door Fas Khan van Unsplash