Een periode van leven tussen hoop en vrees

Na een half jaar zaten we weer bij de gynaecoloog. Hij hoorde het verhaal aan en adviseerde mij om een baarmoederonderzoek (baarmoederfoto) te laten doen. Niet alleen om te controleren of mijn eileiders in orde waren, maar ook omdat uit ervaring bleek dat de meeste vrouwen hier door vruchtbaarder zouden worden in de eerste maanden daarna. Daarna zou ik weer een half jaar hormonen moeten slikken. We zaten in een enorm dilemma. Dit wilden we helemaal niet. En nu was het zo ver dat we toch in de medische molen beland waren en ik weer een half jaar hormonen zou moeten slikken. Weer verlegden wij onze grenzen, terwijl we dit eigenlijk niet wilden. Wat ik op dat moment nog niets wist, was dat ik een miskraam zou krijgen.

Baarmoederonderzoek

We stonden voor een moeilijk besluit: toch doorgaan met dit baarmoederonderzoek of stoppen met de medische molen en accepteren dat een een zwangerschap er niet in zat? Wat was dit moeilijk. Echter was de wens voor een tweede kindje zo groot, dat we toch verder gingen. Ik maakte een afspraak voor een baarmoederonderzoek en we gingen naar het ziekenhuis voor het onderzoek. Een pijnlijke ingreep, maar ik had het er voor over. De kans was inmiddels groot dat het nu wel zou gaan lukken. Ik ging met goede moed verder en hoopte erg snel goed nieuws te kunnen melden aan familie en vrienden.

Teleurstelling

De maanden daarna leefde ik tussen hoop en vrees. Iedere keer was alle hoop erop gevestigd dat ik zwanger werd. Op allerlei manieren was ik er mee bezig. Ik paste mijn eten en drinken aan, ik slikte naast de hormonen voedingssupplementen en las allerlei boeken over vruchtbaarheid. Het verlangen om zwanger te worden was op dat moment zo groot, dat ik niet meer in zag wat ik wel had. Iedere keer was weer een teleurstelling als het niet raak was en was mijn hoop weer verdwenen.

Stressvolle periode

Mijn emoties werden me soms te veel en dan zat ik er compleet door heen. Ik kon niet meer. Ik wist dat er snel iets moest veranderen, want dit proces kon ik niet volhouden. Mijn man en ik besloten om er na het half jaar van de hormoonkuur een punt achter te zetten en te stoppen met pogingen om zwanger te raken. Hoe heftig dit besluit ook was, er moest een einde komen aan deze stressvolle periode van onzekerheid.

Heerlijke vakantie

In dat jaar, 2018, hadden we in de zomer een heerlijke vakantie gepland. We zouden met mijn ouders en familie een paar dagen doorbrengen in een vakantiehuisje in Frankrijk. Daarna gingen we met zijn drieën nog een week naar een camping in Frankrijk en vrienden van ons kwamen ons ook nog op zoeken en verbleven ook nog een week op de camping. Het waren heerlijke weken en alle stress en verdriet van het afgelopen jaar leek langzaam uit mijn lichaam weg te vloeien. Voor het eerst in lange tijd voelde ik me echt goed en relaxed.

Intens geluk

In die periode slikte ik geen hormonen, niet bewust, maar gewoon toevallig omdat ik de medicatie vergeten was mee te nemen op vakantie. Ik genoot weer volop van mijn gezin. We maakten samen uitstapjes, speelden samen en genoten van het heerlijke Franse eten en drinken. Ik besefte dat ik, ondanks mijn diepe tweede kinderwens, ontzettend dankbaar was dat ik moeder was van een prachtig, bijzonder meisje dat mijn leven intens gelukkig maakte. De vakantie deed mij heel goed en ik kwam opgelucht en ontspannen thuis met rust in mijn hoofd. Ik vond het erg opvallend dat ik me zo goed voelde, net op het moment dat ik geen hormonen slikte. Ik besefte op dat moment wat voor invloed hormonen hadden op mij. Zowel lichamelijk als geestelijk voelde ik me er niet goed bij.

Eindelijk zwanger

Een week na onze vakantie bleek ik over tijd te zijn. Dit was wel vaker het geval dus ik wachtte af. Na een paar keer testen, bleek het dan toch waar: na twee jaar tijd had ik eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen. Ik kon mijn ogen niet geloven en was dol gelukkig en blij, maar tegelijkertijd nam ik een slag om de arm. De week daarna voelde ik me ook steeds meer zwanger. Ik kreeg zwangerschapsverschijnselen en het idee dat ik zwanger was begon steeds meer te leven.

Lees ook mijn blog: Mijn dochter is enig kind en dat blijft zo

Kans op een miskraam

Toevallig hadden mijn man en ik in die periode een weekend weg gepland samen met zijn tweetjes. We gingen op stedentrip naar Leiden. Toen we daar waren spraken we veel over mijn zwangerschap. Ik voelde me intens gelukkig en leefde op een roze wolk. Eindelijk na twee jaar, werd mijn droom werkelijkheid. Ik zag mijn ideale plaatje van voor me: Een kleuter en een baby. Laura zou grote zus worden! Ondanks dat ik wist dat er een kans was op een miskraam, hield ik daar geen rekening mee. Ik ging er van uit dat de zwangerschap goed zou gaan. Dit was bij Laura immers ook het geval geweest.

Geluk van korte duur

Helaas was dit intens gelukkige gevoel maar van korte duur. Na een zwangerschap van acht weken kreeg ik in eens een flinke bloeding en erge buikkrampen. Dit zou toch geen miskraam zijn? Ik was compleet in paniek. Gelukkig was er iemand aanwezig die mij opving en mij tot rust bracht. Ze kalmeerde me en ik belde het ziekenhuis om te vragen of ik langs mocht komen. Gelukkig kon ik die middag terecht.

Een miskraam

Ik reed op de automatische piloot naar het ziekenhuis en daar kreeg ik een echo. Gelukkig kon mijn man erbij zijn, die ik nietsvermoedend had gebeld. Terwijl we wachtten, zat ik als een robot in de wachtkamer. Ik had al mijn emoties uitgeschakeld en kon bijna niets meer. De arts riep ons voor een echo, maar helaas was er niets goed te zien. De arts kon geen uitsluitsel geven of het een miskraam was of niet. Ik moest laten bloedprikken. Ze gaf aan dat ze hoopte dat het bloeden snel zou stoppen. Helaas was dat niet het geval. Het bloeden stopte niet en ik kreeg last van enorme buikkrampen en ik voelde me letterlijk leeg lopen.

Veel steun

Ik was compleet gesloopt en kon niet meer. Mijn man en ik waren beiden in shock, dit hadden we totaal niet verwacht. De dag daarna kwam de bevestiging. De bloedwaardes waren te laag voor een goede zwangerschap en mijn lichaam was op dat moment bezig de zwangerschap af te breken. Ik kon moeilijk praten over mijn miskraam op dat moment. Wij waren beiden erg van slag door dit plotselinge verlies. Enkele collega’s met wie ik goed contact had en onze vriendengroep stuurde ik een bericht. We werden bedolven door lieve en ontroerende berichtjes van vrienden en collega’s en de dagen daarop werden twee mooie boeketten bloemen bezorgd van vrienden en enkele collega’s. Het hielp enorm dat zo veel mensen om ons heen met ons meeleefden en ons steunden. Maar het verdriet van het verlies van deze zwangerschap was zo intens dat ik er helemaal kapot van was. Ik had er van te voren geen rekening mee gehouden dat deze zwangerschap zou eindigen in een miskraam.

Geen rust

Ondanks dat dit een prille zwangerschap was, waren mijn man en ik waren al aan het plannen gegaan. Hoe we dingen zouden aanpakken met een baby, wanneer ik uitgerekend was en hoe we zaken zouden gaan regelen. In april van dat jaar zou ik een baby in handen hebben. In eens viel dat mooie toekomstbeeld weg en dat was ontzettend moeilijk. Ik verviel in mijn oude patroon door hard te gaan werken en geen rust te nemen. Meteen ging ik weer aan de slag. Dat was mijn manier om er mee op te gaan. Daardoor kon ik het verdriet niet goed verwerken en een plek te geven. Ik ging steeds meer beseffen dat een zwangerschap er wellicht niet meer in zou zitten, alhoewel ik ook weer hoop kreeg op een nieuwe zwangerschap.