Het geluk van een eerste kind en de wens voor een tweede

De afgelopen jaren heb ik inmiddels al behoorlijk wat blogs geschreven. Die blogs gingen over allerlei onderwerpen, met name over ouderschap, opvoeding en kinderen. Er is echter één onderwerp waar ik de afgelopen jaren veel mee bezig ben geweest maar waar ik niet over geschreven heb. Er komt bij ons namelijk geen tweede kind meer. De reden dat ik hier niet eerder over schreef, is dat het een erg persoonlijk onderwerp is dat veel impact op mijn leven heeft gehad. Het gaat over mijn tweede kinderwens die helaas niet in vervulling is gegaan. Ondanks dat wij er veel mee bezig zijn geweest, komt er bij ons helaas geen tweede kind meer. En dat heeft behoorlijk wat impact gehad.

Geen tweede kind

De reden dat ik heb besloten om hier nu wel over te schrijven is, dat ik dit langzaam heb geaccepteerd dat er geen tweede kind meer zal komen. Het verdriet is hier echter niet minder door. Het schrijven hier over is voor mijn een onderdeel van het verwerkingsproces. Het helpt om over dit onderwerp te praten en schrijven. Daarom schrijf ik deze blog en ik hoop daarmee ook ander vrouwen die mijn verhaal herkennen een steuntje in de rug te geven.

Secundaire kinderloosheid

Er is nog een reden waarom ik over dit onderwerp wil schrijven. Dat is omdat ik vind dat er namelijk heel weinig aandacht is voor dit onderwerp, dat in medische termen ‘secundaire kinderloosheid’ wordt genoemd. Er is veel aandacht voor vrouwen die ongewenst kinderloos zijn gebleven, maar voor vrouwen die ongewenst geen tweede kind hebben gekregen is weinig aandacht. Vaak wordt gedacht dat er bewust voor één kind gekozen is, of dat er vanwege praktische redenen gekozen om geen tweede kind meer te krijgen, terwijl dit zeker niet altijd waar is.

Mijn verhaal over secundaire kinderloosheid

Daarnaast wordt vaak van uit gegaan dat er geen verdriet is, omdat je al een kind hebt waar je gelukkig mee bent. Je bent dan toch al gezegend met een gezond kind, dus waarom zou je nog verdrietig zijn om het feit dat er geen tweede kind is geboren? Daarom schrijf ik nu voor het eerst mijn verhaal. Ik wil laten horen dat secundaire kinderloosheid zeker een grote invloed heeft. Mijn verhaal is uiteindelijk veel langer geworden dan ik had gedacht. Daarom heb ik besloten dit mijn verhaal te schrijven in drie delen. De komende twee weken verschijnt er iedere week een nieuw deel op de deze blog. Vandaag het eerste deel van mijn verhaal over het onderwerp secundaire kinderloosheid.

Een groot geluk

In 2010 trouwden mijn man en ik en na een prachtige bruiloft en geweldige huwelijksreis besloten we dat een baby van harte welkom was en ik verlangde er naar om snel zwanger te worden. Ik had een grote kinderwens, maar helaas ging dat allemaal niet zo snel als ik dacht. Na een jaar waarin ik steeds ongeduldiger werd belandde we in het ziekenhuis waarin we diverse onderzoeken kregen. Hier uit bleek dat er bij ons beiden niets aan de hand was en dat de kans op een natuurlijk zwangerschap gewoon aanwezig was. Dat gaf mij hoop. Na anderhalf jaar wachten werd mijn kinderwens eindelijk vervuld en werd ik zwanger van onze dochter Laura. We genoten van de zwangerschap, gingen samen op vakantie naar Corfu en maakten nog mooie tripjes samen. Na een fijne en prettige zwangerschap werd Laura geboren en genoten we van deze bijzondere periode. Ik was dolblij met Laura en was super trots dat we dit bijzondere meisje in ons leven erbij kregen.

Moeilijke slaper

We waren erg gelukkig met Laura maar vonden we de eerste jaren ook zwaar. Laura was een erg vrolijk en actief meisje. Ze bleek echter ook een zeer moeilijke slaper waardoor we beiden erg veel slaap te kort kregen. Dit had veel impact en vonden we beiden moeilijk om mee op te gaan.

Wennen aan het moederschap

Daarnaast moest ik erg wennen aan het moederschap. Het verzorgen, het opvoeden en tegelijkertijd ons werk goed blijven doen vonden we soms erg zwaar en pittig. Laura werd in de tussentijd steeds ouder en ze bleek een pittige peuter. Dat vond ik een behoorlijke uitdaging en daar worstelde ik mee. Bovendien viel de combinatie van het moederschap en werk niet altijd mee. Ondanks dat mijn wens voor een tweede kind groot was, waren we nog niet klaar voor een tweede en bleven we het uitstellen. We vonden het belangrijk dat we allebei 100% achter de keuze voor een tweede kind zouden staan.

Keuze voor een tweede kind

Mijn wens werd echter steeds groter en toen Laura drie jaar werd besloten we dat een tweede kind erg welkom was. De keuze was gemaakt, als het lukte zou er een tweede kindje komen. Laura zou binnen één jaar naar school gaan en wat zou het fijn zijn om een baby te krijgen als Laura naar school zou gaan. Het leeftijdsverschil zou wellicht groter zijn dan bij andere broertjes en zusjes, maar dat interesseerde me niet. Het leek mij heerlijk om een baby te hebben en tijd met mijn tweede kindje te hebben op de momenten dat Laura op school zat. Ik zou langer verlof nemen zodat ik extra zou genieten en de dingen die ik niet goed aangepakt had bij Laura kon ik nu over nieuw doen. Het besef was er dat het uiteraard ook een pittige tijd zou worden, maar hoe dan had ik het gevoel dat het goed zou komen.

Moeilijk zwanger worden

Ik realiseerde me dat het zwanger worden misschien moeilijk zou gaan, maar om mij heen hoorde ik veel verhalen van vrouwen die juist bij een tweede zwangerschap snel zwanger waren geraakt dus ik ging er van uit dat dit bij mij ook het geval zou zijn. Mijn hoop was, dat we bij onze dochter gewoon pech gehad hadden en ik ging deze spannende tijd met vertrouwen tegemoet. De maanden gingen voorbij. Maar ondanks dat we volop bezig waren met proberen zwanger te worden gebeurde er niets. Omdat ik inmiddels 39 jaar was, werd ik steeds ongeruster er ging mijn biologische klok enorm tekeer. Ik wist dat mijn leeftijd mee speelde ik voelde een enorme druk omdat ik bang was dat de kansen voor een zwangerschap steeds lager werden naar mate ik ouder werd.

Grote kinderwens

Ondanks dat we er samen over hadden gehad niet het medische circuit in te willen, besloten toch weer naar het ziekenhuis te gaan. Wellicht was er nu wel een medische oorzaak dat het zwanger worden in de weg stond? We kregen enkele onderzoeken, maar daar bleek niet veel bijzonders uit. Het enige dat ik mijn nadeel werkte, was mijn leeftijd en het feit dat mijn cyclus erg onregelmatig was. De gynaecoloog adviseerde mij om te starten met hormomen. Een hormoon dat de vruchtbaarheid stimuleert en dat er voor zou zorgen dat mijn cyclus regelmatiger werd en de kansen op een zwangerschap groter. Ondanks dat het slikken van hormonen mij tegen stond ging ik er toch mee akkoord, de kinderwens voor een tweede kind was immers zo groot dat ik er alles voor over had om dat te bereiken.

Sombere periode

De periode die volgde viel mij erg zwaar. Ik moest pillen slikken waardoor ik soms sombere periodes doormaakte. Ik voelde me gestrest, niet mezelf en soms emotioneel. Bovendien moest ik de eerste paar maanden vaak naar het ziekenhuis voor controles. Dat betekende dat ik soms drie keer per week in het ziekenhuis zat. Ik moest werk afspraken verzetten en allerlei dingen regelen voor opvang voor Laura als ik weer eens naar het ziekenhuis moest. Ook moest ik vaak bloed laten prikken om allerlei waardes te laten controleren. Alle ziekenhuis afspraken in combinatie met mijn werk en gezin vielen wij zwaar. Ondanks dat, deed ik het toch. De hoop was immers dat het nu snel raak zou zijn, aangezien ik nu hormomen slikte en de slagingskansen groter zouden zijn. Ik richtte me op de fijne en leuke tijd met Laura en besefte dat ik erg gelukkig was met mijn dochter, dat hield mij op de been. We waren inmiddels verhuisd naar een mooie nieuwbouwwoning en we hadden een slaapkamer extra. Dus praktisch gezien was er alle ruimte voor een tweede kind.

Leven op de automatische piloot

Na een half jaar hormomen te hebben gebruikt was er echter nog steeds geen goed nieuws. Ik leefde op de automatische piloot. Ik werkte hard zodat ik met mijn hoofd alleen met werk bezig was. Zo zocht ik afleiding om niet de stress en het verdriet te voelen. Mijn tweede kinderwens was zo sterk dat het een obsessie werd. Mijn werk was op dat moment mijn redding. Echter zodra ik naar huis ging en de auto in stapte, er niemand om mij heen was en ik een half uur alleen naar huis moest rijden, begon ik mijn emoties te voelen. En dan kwamen de tranen. Ik was zo verdrietig dat ondanks alle onze inspanningen, de weg die wij hadden afgelegd en de medicatie een zwangerschap nog steeds uitbleef.

Intens verdriet

Ik kon zwangerschapsaankondigingen niet verdragen. Niet dat ik jaloers was, omdat ik iedere vrouw het geluk van van een zwangerschap toewens, maar op zo’n moment kwamen de emoties opzetten. Dan voelde ik me intens verdrietig dat dit mij niet gegund was. Er waren nachten bij dat ik huilend wakker werd en me af vroeg waarom mij dit moest over komen. Op verjaardagen, feestjes en etentjes voelde ik me erg opgelaten als het onderwerp zwangerschap ter sprake kwam. Ik klapte op zo’n moment dicht en was erg bang dat de vraag kwam: willen jullie nog een tweede? Het verdriet was intens en ik vond het moeilijk om er met anderen over te praten, ook omdat ik bang was dat ik op zo’n moment mijn emoties niet meer in de hand had. Ik bleef dus vaak zwijgen, terwijl ik er juist heel graag over wilde praten met mensen om mij heen die ik vertrouwde. Enkele vriendinnen en collega’s wisten er van en met hen kon ik er af toe over praten. Maar het proces was zo zwaar en verdrietig dat ik me soms heel eenzaam voelde, ondanks dat ik wist dat veel mensen om mij heen met mij mee leefden.