Het besluit: er komt geen tweede kind meer

De maanden daarop kreeg ik weer hoop. Zou het misschien u wel lukken? Ik was immers zwanger geworden, dus wellicht dat het nu wel weer sneller raak was. Maar tegelijkertijd kwam er weer die angst voor een nieuwe miskraam en alle ellende die dat met zich mee zou brengen. En als ik zwanger zou raken, was de kans dan niet heel groot dat ik de zwangerschap niet aankon vanwege mijn leeftijd? Of dat er allerlei complicaties zouden optreden? De kans dat er geen tweede kind meer zou komen werd steeds groter.

Rollercoaster van emoties

Ik leefde in een rollercoaster van emoties. De maanden gingen voorbij, zonder positief nieuws. Ik kon niet meer en was helemaal op. Ik ging mijn heil zoeken in alternatieve geneeswijzen en probeerde nog diverse therapieën maar ook dat had geen effect. Steeds meer zag ik de werkelijkheid onder ogen. Ik hield mij krampachtig vast aan iets waarvan ik niet wist of het ooit nog zou gebeuren. Mijn leeftijd speelde mee, ik was bijna 41 jaar. De kansen op een goede zwangerschap met mijn verleden werden steeds kleiner. Bovendien verlangde ik heel erg naar rust in mijn hoofd, rust voor mijn gezin en een leven zonder stress.

Zwaar proces

Voor ons gevoel hadden wij alles geprobeerd. We zagen een weg met heftige, stressvolle behandelingen in de medische molen niet zitten. Daarnaast ging ik afwegingen maken. Ik vroeg me af: weegt alle stress, energie en tijd die je in een medisch traject steekt op tegen de slagingskans van een goede zwangerschap? Ik zou heel vaak naar het ziekenhuis moeten en vroeg me af of ik dat er voor over had. Hier mee wilde ik mijn gezin niet meer belasten. Ik besefte steeds meer dat zo’n zwaar proces niet opweegt tegen de kansen voor een goede zwangerschap. Na bijna drie jaar proberen moesten wij een punt achter dit proces zetten. Hoe moeilijk ook, dit was ons besluit.

Geen tweede kind

De periode daarna viel er een last van mijn schouders af. Ik ervoer voor het eerst in lange tijd rust in mijn lijf en hoofd. Ondanks dat ik ontzettend verdrietig was en me daardoor slecht voelde en emotioneel, wist ik dat dit voor ons nu de beste keuze was. Ik moest mijn onvervulde tweede kinderwens laten varen. Ik kon niet meer constant bezig zijn met een kind dat er niet was, terwijl er voor mijn neus een prachtig meisje opgroeide dat dat al mijn aandacht en liefde verdiende.

Periode van onzekerheid

Deze periode heeft veel impact gehad op mijn welzijn. Ik was ontzettend moe van zo’n lange periode van onzekerheid. Ik wenste dat ik me weer langzaam fitter en energieker ging voelen. Daarom schreef ik me in bij een sportschool en pakte langzaam het sporten weer op met vriendinnen. Inmiddels was ik, na de periode van mijn miskraam, ook begonnen met een eigen blog. Een lang gekoesterde wens die ik na lang twijfelen toch in de praktijk gebracht had. Het schrijven gaf me weer energie om verder te gaan. Ik wist dat ik mijn gevoel en intuïtie moest volgen. Zo ontstond deze site, Rosa Schrijft.

Rouwproces

Inmiddels is het enkele maanden geleden dat we het besluit genomen hebben: Er komt geen tweede kind meer. Het voelde niet als een keuze, maar een voldongen feit. Dat besef is nog steeds moeilijk. Er komt geen baby in de slaapkamer die leeg staat. De babykleertjes en babyspulletjes die ik heb bewaard kan ik langzaam gaan weggeven. Ik zal nooit meer een baby in mijn buik voelen groeien. Het is een rouwproces. De hoop die ik had op een tweede kind is er niet meer. Het toekomstbeeld wat ik had, is weg en ik zal moeten wennen aan het feit dat wij met zijn drieën zijn en blijven.

Emotionele momenten

Ook al had ik graag een gezin van vier gehad, dit is hoe het is gelopen en ik heb me er bij neergelegd. Het blijft moeilijk, maar het gaat langzaam beter. Natuurlijk zijn er emotionele momenten. Als ik andere broertjes en zusjes met elkaar hoor en zie spelen, als ik moeders en een baby rond zie lopen en als ik zwangere buiken zie. Maar tegelijkertijd voel en ervaar ik momenteel veel rust en dat geeft ook lucht. Ik geniet des te meer van mijn tijd met Laura en maak bewuster keuzes wat ik wel en niet doe. Ik merk dat ik weer nieuwe dingen wil aanpakken en open sta voor andere mooie dingen die het leven voor mij in petto heeft. Er ruimte voor iets nieuws, al weet ik nu nog niet wat dat zal zijn.

Liefdevol gezin

Het verdriet zal er altijd wel blijven op bepaalde momenten. Maar tegelijkertijd moet ik niet vergeten wat ik wel heb: een heel mooi en liefdevol gezin met ons drieën. Lieve familie en fijne vrienden om mij heen. Een buurt waar Laura onbezorgd kan opgroeien met allerlei speelkameraadjes om haar heen. Dat is mij veel waard. Ik ga me nu richten op de toekomst en genieten van mijn gezin, alhoewel ik besef dat dit verdriet altijd een klein onderdeel van mijn leven zal blijven.

Dit is het laatste deel van een serie van 3 artikelen over secundaire kinderloosheid. Het eerste deel lees je hier en het tweede deel lees je hier.

Vond je dit een interessant artikel? Ik zou het dan leuk vinden als je mij ook volgt via facebook of instagram of pinterest.